Taki nowy początek można dostrzec między innymi w świetle tego piękna, które doświadczam stojąc na peronie. Górny Śląsk się rozjaśni, pokoloruje i będzie szanowany takim jaki jest. W swej istocie. Ta nadzieja jest głębsza niż pogodna jesień. Nawet zima szara nie zdoła jej zdusić, przysypać brudnym miejskim śniegiem. Przed tą aglomeracją istnieją szanse na rozwój. Głęboka kultura, własna tożsamość, życie akademickie, sztuka, mądra praca człowieka doprowadzi do rozkwitu tego, co jeszcze jest w zarodku lub obumarło. Współpraca z innymi regionami, gościnność, otwarcie na pomoc i pomaganie z tym co się posiada zaowocuje. Zycie mieszkańców Górnego Śląska będzie jeszcze bardziej sensowne A w miejsca najbardziej poranionych ludzi trzeba zaangażować się najmocniej, z jak największą miłością. Także tam Kościół i wspólnoty mogą wspierać wszystko to, co zaczyna się w sercach ludzi, pragnących pokoju i ładu, normalności i wzajemnej miłości.

 

Choć na Górnym Śląsku komunikacja nie jest w najlepszym stanie to mój pociąg przyjeżdża. Punktualnie wsiadam i odjeżdżam. Mała stacja pozostaje za mną. Mijam kamienice, podwórka, kominy, szyby kopalniane i wieże kościelne, ulice z trakcjami starych tramwajów, i niezagospodarowane połacie przestrzeni. Górny Śląsk kwitnie w mych oczach jesienią … I przyjeżdżam tu znowu. Szmery miast i miasteczek, gwara i normalne życie. Serca i umysły otwarte na nowe początki. To nie jest tylko moja fantazje. To jest poparta rzeczywistością ufność.