W świetle przebiegu całej dyskusji uważam, że zaistniała sytuacja ich przerosła. Co prawda występowali przed ogromną rzeszą telewizyjnej publiczności i wobec polityków, którzy mieli albo też mają ogromny wpływ na funkcjonowanie państwa, a także nie zadawali wyłącznie swoich pytań, niemniej nie uzewnętrznili posiadanej charyzmy, chociażby w możliwym minimalnym zakresie. Wiadomo, szczegółowy scenariusz debaty napisali inni i głównymi aktorami widowiska mieli być politycy, ale moi ulubieńcy wcześniej też mieli coś do powiedzenia, bo przecież minęły już czasy socjalizmu, a w czasie debaty tacy rutyniarze raczej nie powinni podlegać paraliżującej swoje poczynania tremie, co przede wszystkim wyrażało się szczególną sztywnością i charakterystyczną dla takiego stanu mimiką twarzy. Zresztą sposób pokazywania przez telewizję wszystkich aktorów tego widowiska był na bardzo niskim poziomie. Ciągle mylili się /nie dotyczy wszystkich i w tym samym wymiarze/, nie byli elastyczni i moim zdaniem cała trójka dziennikarzy wypadła bardzo blado. Uważam, że w pewnym stopniu oni przyczynili się do nijakości tej debaty, bo kwestię merytorycznej dyskusji polityków tutaj pomijam. Najbardziej zaskoczony byłem postawą Pani Moniki, gdyż wcześniej prawie zawsze z twarzą wychodziła z różnych i nawet nieprawdopodobnych opresji, a tym razem z własnej winy całkowicie się zagubiła. Widocznie każdy człowiek w obliczu pewnych złożonych sytuacji ma chwile słabości i nie zawsze może zachować się tak, jakbyśmy tego chcieli albo jak zostaliśmy do tego przyzwyczajeni, z czego wynika wniosek, że sprawa autorytetu dziennikarza też jest rzeczą zmienną, sugestywną i ulotną.