Mimo śmierci Iana Curtisa, muzyka Joy Division wciąż jest dla wielu esencją rocka. Ich materiał nie jest jednak zbyt liczny, dlatego fani pragnący usłyszeć choć namiastki legendy cold wave’u we współczesnych wydawnictwach powinni sięgnąć po najnowszy krążek Nowojorskiej kapeli Interpol – ‘Our Love to Admire”.

    Każdy, kto choć trochę interesuje się niezależnym rockiem, nazwę Interpol skojarzy nie tylko z organizacją policyjną, ale także z założonym w 1998 r. w Nowym Jorku zespołem. Zimny, a zarazem głęboki wokal Paula Banksa do złudzenia przypomina głos Iana Curtisa – i tu analogie z Joy Division się nie kończą. Tak jak i w muzyce bandu z Manchesteru, tak i tu bardzo dużą rolę odgrywa bas. Różnice? To już nie ten sam melancholijny, wręcz dołujący nastrój – na pierwszych dwóch albumach Interpolu, ‘Turn on the Bright Lights’ i ‘Antics’ mieliśmy miejscami do czynienia wręcz z wesołymi piosenkami, które dzięki swojej melodyjności tak zapadają w pamięć, że nucimy je mimo woli (przykład – ‘Evil’ z drugiego krążka). Swoją drogą, zwykle po fantastycznym debiucie, a takim na pewno była pierwsza płyta wydana przez Interpol, następuje drastyczny spadek formy. W tym przypadku było zupełnie inaczej, bo to trzeci, najnowszy album wydaje się być najgorszy z dotychczasowej dyskografii. Na szczęście „najgorszy” nie zawsze oznacza „zły”.

    Długo wyczekiwany album ukazał się w lipcu, trzy lata po wydaniu ‘Antics’. Istniały obawy, czy zespół licząc na komercyjny sukces w zbyt dużym stopniu nie skieruje się w stronę mainstreamu. Nie było tak do końca, chociaż na liście Billboardu ‘Our Love to Admire’ osiągnął 4. pozycję. Cóż – czy komercja zawsze musi być pojęciem negatywnym?

    Już początek openera albumu, “Pioneer to the Falls” zwiastuje smutny nastrój w stylu Joy Division. Sposób w jaki Banks śpiewa ‘Show me the dirt pile / and I will pray...’ za każdym razem przyprawia mnie o ciarki. W drugim utworze, „No I in Threesome”, pogodny wokal i ogółem warstwa muzyczna kłocą się z tekstem o znudzonej parze kochanków, którzy poszukują czegoś nowego dla ratowania związku. To chyba najlepszy kawałek na ‘OLtA’, a fragment „And I am all for it” po prostu wgniata mnie w fotel. CUDO. Ale świetność ciągnie się dalej, bo „Scale” to kolejny z moich faworytów. Po nim następuje bardzo melodyjny „Heinrich Maneuver”, który został wybrany na pierwszy singiel z nowego albumu. I wybór był chyba dobry, bo to utwór, który osiągnął najwyższe jak dotychczas dla Interpolu miejsce na listach przebojów.”Mammoth” podobnie jak poprzedni track jest radosny i energiczny, ale właściwie nie ma w sobie nic, co zmusiłoby nas do wciśnięcia opcji repeat na odtwarzaczu. Co innego „Pace is the Trick”, który często porównywany jest do „Take You on a Cruise” z poprzedniego albumu. Powtarzający się motyw „And now I select you / slow now to let you / see how I stun” przez długi czas od wysłuchania nie daje o sobie zapomnieć. „Who Do You Think” kojarzy mi się ze „Slow hands”, a szczególnie refren melodyjnie przypomina klimaty tamtego albumu, co na pewno trzeba zaliczyć jako plus. „Wrecking Ball” zupełnie nie przypomina Interpolu, jest bez wyrazu, senny i na pewno nie wpływa pozytywnie na całościową ocenę płyty. Niestety podobnie jest z kończącym album „Lighthouse”, przez co po ostatnich dźwiękach „Our Love to Admire” możemy mieć nieciekawą minę.