Anna Fotyga postrzegana była, w zależności od tego, z której trony się na nią patrzy – jako polityk znakomity, świetny minister spraw zagranicznych, twardy negocjator, sprawny administrator resortu, człowiek kompetentny.


Z drugiej strony – padały opinie zupełnie inne – że jest nieudolna, słaba merytorycznie, niepotrafiąca wyartykułować swojego zdania, mająca problemy z komunikacją werbalną, a także – problemy z relacjami międzyludzkimi. Że jest wprost autystyczna i zagubiona, jak przysłowiowe dziecko we mgle.

Na szczycie brukselskim, przy słynnych dyskusjach o pierwiastku, którego mieliśmy nie oddawać, jak kiedyś guzika, doszło do konfliktu pomiędzy Fotygą a polskimi negocjatorami – Markiem Cichockim i Ewą Ośniecką – Tamecką.


Warto może wspomnieć inne sprawy Pani Fotygi, typu odkładanie decyzji w resorcie „na Święty Nigdy”, brak polskich ambasadorów na kilkudziesięciu placówkach, brak reakcji na działania innych dyplomacji lub reakcje gwałtowne, histeryczne, nieznajomość na przykład zapisów traktatowych z naszymi sąsiadami (słynne pomylenie dwóch umów z Niemcami).


Fotyga nie jest więc politykiem sprawnym. Jest ona wpisana w strategię działalności opozycyjnej Prawa i Sprawiedliwości. Jest tylko maskotką i przykrywką dla działań prawdziwego szefa – Jarosława Kaczyńskiego.


Azrael