Poszczególne odłamy prawicy są nasycone swojego rodzaju integryzmem ideologicznym – różnym dla każdej z grup prawicowych. Ten integryzm budowany jest jednak nie wokół idei, światopoglądu, lecz wokół pewnych ludzi, którym wydaje się, że głoszą jedyne, słuszne i niepodważalne prawdy. To Roman Giertych, Marek Jurek, czy aspirujący niesłusznie do miana polityka prawicy – Jarosław Kaczyński. Nie ma to wiele wspólnego z ideą służenia narodowi, lecz bardziej jest emanacja własnych, bardzo wąskich poglądów. I stąd wynika niemożność porozumienia się ze sobą poszczególnych polityków i poszczególnych środowisk. Te polityczne ugrupowania postrzegają politykę jako walkę, a nie przekonanie przeciwnika, prowadzą ją według zasady „my mamy słuszność – oni się muszą dostosować”. Dominuje niechęć nieufność podejrzliwość wobec przeciwników – ale także partnerów . Tak postępuje i PiS i LPR – i nawet Platforma Obywatelska. Mechanizmem walki są media. Gazety takie jak “Gazeta Polska, „Rzeczpospolita”, „Dziennik: czy “Nasz Dziennik” są instrumentami walki nie tylko z lewicą, ale przede wszystkim z konkurentami na prawicy. Kreują one pewien model działalności politycznej i pewien język dyskursu politycznego – który nie buduje – lecz pogłębia podziały na prawicy. Czasami, także media kreują pewne quasi ideologie, jak jak ostatnio „Rzeczpospolita”, która wzmacnia konserwatywne skrzydło polskiego Kościoła, piórami Terlikowskiego i Zdorta. Program społeczny to tylko hasła, które mają mobilizować elektorat. Hasła, które są przeciwko liberalnemu państwu, przeciwko modernizmowi. Ale w XXI wieku nie da się budować projektu prawicowego, konserwatywnego w oparciu u takie zagadnienia, jak walka o karę śmierci, o ochronę życia poczętego, czy o koronowanie Chrystusa na króla Polski. Myślę, że nawet neokonserwatyści amerykańscy mają szerszy sztafaż doktryn i pomysłów.

O zagadnieniach ekonomicznych nie będę pisał – bo ich nie ma. Rzadko kiedy zarówno politycy, jak i publicyści prawicowi są wstanie powiedzieć coś więcej niż liberalizm gospodarczy. Polska prawica jest podzielona, skłócona, bez formuł i struktur organizacyjnych, z zapleczem intelektualnym, które nie jest wstanie zbudować alternatywnego państwa w nowoczesnej Europie. Ma słabych, dogmatycznych i zakochanych w swoim wizerunku przywódców, nie potrafiących budować ani strategi działania, czyli drogi do przejęcia władzy, ani nawet taktyki bieżącej działalności. To doprowadziło do tego, że za prawicę w Polsce „robi” dziś Jarosław Kaczyński. I to jest smutne, to jest policzek dla dla prawdziwych konserwatystów. Nie rokuje to wszystko, co opisałem, aby w Polsce w perspektywie dziesięciolecia prawica objęła rządy.