Po dziś dzień stal damasceńska skuwana jest tradycyjnymi metodami. Różne gatunki stali dają w efekcie (po procesie wytrawiania powierzchniowego) piękne, przypadkowe lub zamierzone, lecz zawsze niepowtarzalne wzory. Stal damasceńską wykonuje się ze stali węglowych, ze stali z dodatkami metali kolorowych oraz ze stali nierdzewnych (tzw. DamaSteel). Stal damasceńska może także zawierać regularne wzory lub nawet rysunki "wkute" z innych gatunków stali. W ostatnich dwóch dekadach odrodziło się zainteresowanie orientalną damasceńską stalą, zarówno ze względów naukowo-technologicznych jak i estetyczno-kolekcjonerskich. Zostało rozwinięte kilka metod produkcji, a ich autorzy twierdzili, że odkryli na nowo zaginiony od bardzo dawna kunszt wytwarzania stali damasceńskiej. Jednakże, aż do kilku lat wstecz, żadna z tych technologii nie była w stanie wytworzyć w tej stali wzorów, które nie odbiegałyby znacznie od wzorów na prawdziwych głowniach damasceńskich. W roku 1991 grupa amerykańskich metalurgów jako pierwsza wyprodukowała ostrza, które dorównywały oryginalnym ostrzom damasceńskim, włączając reprodukcję wzoru dawnej orientalnej stali damasceńskiej. Ich technologia polegała na produkcji wlewek stali w tyglach. Wyjściowy materiał, wkładany do tygli, był mieszaniną żelaza o wysokiej czystości, nisko-węglowej stali i koksu z dodatkiem materiału formującego żużel, takiego jak szkło i muszle ostryg. Wytop odbywał się w specjalnie kontrolowanym piecu. Wlewki odkuwano w kształt ostrzy, używając młotów kuźniczych w piecu gazowym, w cyklach pozwalających na ekspansję wlewek w ich wysokości i średnicy. Powierzchnia ostrza odpowiadała oryginalnej krawędzi wlewki. Metoda Pendray'a-Dauksch'a-Verhoeven'a została następnie zmodyfikowana, tak, że produkuje ona stal zupełnie nie odbiegającą we właściwościach i wzorze od oryginalnej stali damasceńskiej.

Dzięki najnowszej technologii możemy nadal podziwiać ten niezwykle użyteczny i atrakcyjny dla oka stop...