Można powiedzieć, że miałam

cholerne szczęście. Z kilku powodów. Po pierwsze odkryłam swoją

orientację w stosunkowo młodym wieku. Po drugie, zaakceptowałam to,

świadomość homoseksualizmu przyszła bezproblemowo. Po trzecie, nie

byłam wtedy w żadnym związku (bo i po co), co jakby na to nie patrzeć,

było jakimś ułatwieniem. Niestety nie wszyscy mają takie szczęście.

Mało to lesbijek miało mężów?

Następnym problemem jest wiara.

Dla osoby głęboko wierzącej uświadomienie sobie swojego homoseksualizmu

może być ciosem nie do zniesienia. Tacy ludzie przez całe życie są

nieszczęśliwi, bo nie mogą żyć w zgodzie ze sobą, czasem zapisują się

na terapie, które ich "leczą" z homoseksualizmu, zdarzają się niestety

również próby samobójcze. Na szczęście są też ludzie, którzy są w

stanie pogodzić orientację z wiarą i egzystować bez poczucia winy. Oby

takich osób było jak najwięcej.

Życzę wszystkim powodzenia w odkrywaniu siebie - oby to nastąpiło jak najprędzej i bez problemów z samoakceptacją.