Postawili na cud i spasowali,

twierdząc, że swoje życie przegrali.
Odchodzili, a odchodząc wciąż patrzyli,

Na innych wciąż cierpiących w bólach konających,

Pomagali nie czekali,

Na swoje bóle nie zważali,

W gruzach konający i płaczący,

O rodzinie wciąż myślący,

Dużo krzyków i hałasów dobiegało,

Szloch dziecka - wiele ludzi tak płakało,
Tak wpatrzona w telewizor nie wierzyłam,

Myślami przy nich byłam i nie kpiłam,

Słone krople po policzku już spływały,

Patrząc na nowe ofiary,

Widzę rozpacz, przygnębienie,

Nikt nie wywyższa się nad ziemię,

Słychać trzy dniowe milczenie..