Inaczej mówiąc, trzeba zapewnić młodzieży rozrywkę?
Tak, ale do tego potrzebne są odpowiednie warunki. Jednak myślę, że w każdej miejscowości znajdzie się jakaś sala gimnastyczna czy świetlica. Potem trzeba przekazać młodzieży pałeczkę, pozwolić im się wykazać. Oczywiście w granicach rozsądku i pod odpowiednim nadzorem.

Mnie zastanawia jeszcze jedno, mianowicie Internet. Czy to życie wirtualne powoli nie przysłania tego prawdziwego, nazywanego przez nas „realem”?
Niestety, powoli tak się dzieje. Internet, krwawe gry i filmy, to wszystko wpływa niekorzystnie na psychikę młodego człowieka. Tu widoczny jest brak rodzicielskiego nadzoru. Zbyt mało rozmów, ciekawych książek – za dużo telewizji.

Czyli wróciliśmy do początku: wszystko zaczyna się w domu.
Tak, to rodzice, podstawowa komórka wychowawcza są najważniejsi. Ich pomoc jest niezbędna, dopiero później rozmowa z wychowawcą, pedagogiem czy psychologiem, to przyniesie skutek, ale z czasem, na pewno nie od razu.
Czyli nasze uwagi, obserwacje rodziców, przekazanie inicjatywy – to są te składowe, które powinny wywołać poprawę zachowania?
Tak, każda osoba ma szansę się zmienić tylko to zależy od otoczenia i w jakim czasie nadejdzie pomoc. Im wcześniej, tym lepiej.

Na koniec chcę zapytać o ankiety, które na polecenie MEN uczniowie muszą wypełnić. Czy to ma jakiś sens?
Widziałam te ankiety i muszę przyznać, że są one złe. Źle skonstruowane pytania, złe oznaczenia. Zresztą taka jedna ankieta niczego nie zmieni. Ona nie da pełnego i prawdziwego obrazu polskiej szkoły. Jedna jaskółka wiosny nie czyni…

Serdecznie dziękuję za rozmowę.
Również dziękuję.

Rozmawiał: Artur Domek