Jest jeszcze jeden typ, ale tym razem nie są to samobójcy, ofiary nieszczęśliwej miłości. Wręcz przeciwnie. Tak jak poprzednicy nie mieli powodów do życia, tak osoby z tej grupy mają ich wiele, a zwłaszcza jeden. Miłość swojego życia. Miłość, którą albo mają, albo, o którą mają siłę walczyć [nie tylko marzeniami (jak samobójcy)]. Tacy waleczni bohaterowie oczywiście chcą żyć, ale nie po to, by być, ale po to, by kochać i być kochanym. Ludzie z tej grupy nie przywiązują się do samego, fizycznego życia, lecz do życia duchowego, a przynajmniej do chęci jego zaznania. Ale oni także wychodzą, podobnie jak romantyczni bohaterowie lektur, z założenia, że życie w samotności nie ma sensu, ale w przeciwieństwie do nich nie poddają się, lecz walczą o szczęście.
Druga "część" tej grupy to ludzie, którzy szczęścia już zaznali i chcą żyć, żyć z tą drugą połówką, dla której/za którą oddali by swoje życie, gdyż swoją miłość cenią ponad ten cały teatrzyk zwany egzystencją. W końcu każdy człowiek ma na celu podczas swojej ziemskiej podróży odnaleźć owo szczęście [przynajmniej ja z takiego założenia wychodzę]. I gdy cel zostanie osiągnięty można już udać się, że tak powiem, w stan spoczynku, można uznać, że "mission complette". Ale po co? Tylko ostatni idiota rezygnuje z "owoców swojej pracy". Każdy normalny człowiek będzie chciał utrzymać ten stan, stan ziemskiej nirwany jak najdłużej to tylko możliwe.

Nikt przecież nie wychodzi z założenia, że np. "Mam dziewczynę, o której marzyłem całe życie..." lub "Ożeniłem się/Wyszłam za mąż..." "...to pójdę skoczyć z mostu/się powiesić"