Wydaje się, że pierwotną podwaliną bloga był pamiętnik, tudzież dziennik osobisty. Jednak jak wszystkie inne zmiany w Internecie, tak ewolucja bloga w kierunku komercyjno-bliżej nie sprecyzowanym nastąpiła z ogromną prędkością i trwa, oczywiście, nadal.

Dziennik pisało się np. po to, żeby po pięćdziesięciu latach otworzyć kapsułę czasową zakopaną u babci w ogródku i przeczytać, co nas samych kiedyś cieszyło, trapiło albo doprowadzało do furii. Blog zbyt łatwo może jednak zginąć, usunięty po kilku tygodniach braku nowych wpisów albo przez focha stworzycielki.

Blog zdryfował też momentalnie w stronę powszechnej w Internecie „ekshibicjonizacji” wszelkiej prywatności. Tym samym miał zastąpić coś, co ktoś nazwał kiedyś nieopatrznie, przyjaźnią. Blogowi można się wygadać, wypłakać, wyśmiać i pomilczeć. Komentarze do bloga stwarzać miały za to namiastkę dialogu, niwelując blogową monologiczność. Jedno i drugie jest jednak jedynie przejawem łudzenia się, że relacje międzyludzkie można substytuować zerojedynkową protezą. Co ciekawe, można. Kwestią jest tylko to, żeby dla danej ludzkiej istoty wszystkie jej znane relacje międzyludzkie kiedykolwiek doznane, miały właśnie postać wirtualną, cyberprzestrzenią. Inaczej mówiąc, człowiek ewoluuje wraz z Internetem tylko, że chyba już nie na poziomie jednostki, ale wraz ze zmianą pokoleń.

Inna dość powszechnie znana i najpraktyczniejsza, zapewne, funkcja ekonomiczna. W różnych odmianach, przytoczę dwie: opis w blogu produktów, a także rozładowywanie frustracji pracownika poprzez upust jego zmartwień albo ekspresji innych, nie mających na co dzień ujścia, emocji – podnosi efektywność.

Tak, wiem, ten post nosi znamiona bloga, a tekst zdezaktualizował się jeszcze zanim został napisany.