„Cień wiatru” jest hołdem złożonym literaturze. Cmentarz Zapomnianych Książek to iście borgesowski labirynt. Daniel z trudem może odnaleźć drogę wyjścia, gdyż wszystkie regały są identyczne. W powieści występuje również tzw. motyw zwierciadła. Znaleziona przez chłopca książka jest autobiograficznym zapisem Juliana Caraxa, czytana przez nas powieść Zafóna przedstawia z kolei losy Daniela, łudząco podobne do losów książkowego pisarza. Również tytuł powieści jest ten sam.

Kolejnym ujmującym walorem tej książki jest pieczołowitość, z jaką autor odtwarza topografię powojennej Barcelony, wiodąc nas poprzez kręte uliczki, budynki pogrążone w mroku, podziemne krypty, korytarze, galerie oraz nieskończone ilości schodów, w sposób mistrzowski buduje w powieści atmosferę grozy i tajemnicy.

Zafón wykazuje się także dużą umiejętnością charakteryzowania postaci, za pomocą języka określa zarówno erudytę Fermina, jak i czarny charakter porucznika Fumero.
Do sięgnięcia po lekturę zachęca już sama okładka oraz piękne wydanie książki*.
„Cień Wiatru” nie daje się jednoznacznie sklasyfikować. Mieści się gdzieś pomiędzy powieścią przygodową, thrillerem, a powieścią o mieście.

Jeden z bohaterów powieści mówi: „To miasto ma czarodziejską moc – zanim się człowiek obejrzy już wejdzie pod skórę i skradnie duszę”*. Trudno się z nim nie zgodzić po przeczytaniu książki. Pozostaje mi już tylko biec do najbliższej księgarni, zakupić przewodnik po Barcelonie i spełniając swoje marzenie, wyruszyć śladami Juliana i Daniela, oczywiście z „Cieniem Wiatru” w dłoni.