Dzisiejszy świat jest zbyt nowoczesny na wielkie ideały i te „małe” wartości. Dla nich zbrakło miejsca, stały się przestarzałe i niepotrzebne. A przecież tęsknimy za nimi. Po cóż zatem się okłamywać? Każdy nerw w naszym ciele jest napięty; nie odczujemy ulgi, bo nie ma w nas moralności. Nie ma walki za wspaniale ideały. „Po co będę się wychylać; niech się dzieje, co chce” – bierna postawa stała się naszą szarą rzeczywistością, z którą możemy się nie zgadzać, ale nie umiemy się sprzeciwić. Standard: „Cóż ja mogę poradzić?”. Ludzka „znieczulica”, płynąca głównie z wygody, lenistwa bądź tchórzostwa, jest chyba najbardziej bolesna. Nawet dzieci często stają się przeszkodą. Nie są wychowywane przez „prawdziwych” ludzi, tylko przez istoty „wirtualne”, istoty nierzeczywiste, a często bliższe od mamy i taty. Dzieci stają się emocjonalnie niedorozwinięte i często całkowicie gubią się we współczesnym świecie, którego mają być przyszłością. Nie dbając o najmłodszych zapewniamy sobie to, że może być tylko gorzej. Rodzice robią swoje wielkie kariery z myślą, żeby ich dzieciom było lepiej. Istny paradoks. Błędne koło. Ironio – kpisz z nas, plujesz w oczy okrutną prawdą, a my wciąż ślepi na wszystko się zgadzamy.
Świat zmierza ku samozagładzie, co niewątpliwie jest naszą „zasługą” i chociaż wiemy, iż powinniśmy się zmienić, nie robimy nic. Czasem tylko się zatrzymamy, zapewne przez przypadek, przez pomyłkę przeanalizujemy to, co się dzieje, by znowu zacząć swój szaleńczy bieg w bliżej nieokreślonym kierunku do bliżej nieokreślonego celu. Z jakiegoś powodu wolimy biec z zamkniętymi oczami.
Chłopca nie ma, bo poznał prawdę… Wydoroślał… Marzenia gdzieś uleciały, cele przestały być istotne. Radość zamieniła się w łzy smutku. Nauczył się współczesnego świata. Poznał smak nienawiści i smutku. Zawiódł siebie i resztę świata… Ale to przecież takie normalne…