Witold Dłużniak, prezes START z 2004 roku oraz były wiceprezes Polskiego Komitetu Paraolimpijskiego.- Dziś na paraolimpiadę bardzo trudno się zakwalifikować. Tam jedzie elita.
Mimo słów byłego wiceprezesa PKPARu zawodnicy z tacy jak Ja w Polsce niestety ale nawet do minimalnego uznania mają drogę jeszcze daleką i wyboistą. Czuję się bezradna i dyskryminowana przez PZSN ,,Start'' oraz PKPAR , których ideą jest wspieranie Zawodników z niepełnosprawnościami nawet jeśli nie są pretendentami do medali na Igrzyskach Paraolimpijskich.


Obecny Prezes PKPARu Pan Longin Komołłowski od marca nie zechciał się ze mną spotkać pomimo moich wielokrotnych próśb.


Patologia, która funkcjonuje w sporcie osób z niepełnosprawnościami przestanie być rzeczywistocią, o ile w PKPARze i PZSN ,, Start'' zaczną działać ludzie mający profesjonalne kwalifikacje do pełnionych funkcji, którzy będą mieli personalistyczne podejście do zawodników i będą traktować zawodników jak Istoty ludzkie a nie jako maszynki do zdobywania medali.


Przed 6 laty kiedy zdecydowałam się na wstąpienie do grona Zawodników Niepełnosprawnych byłam dumna i szczęśliwa, że pomimo ciężkiego uszkodzenia fizycznego nadal będę mogła kontynuować trenowanie  dyscypliny sportu, która przed wypadkiem dostarczała mi dużo pozytywnych emocji oraz, że będę mogła kontynuować swoje ambicje sportowe. Szybko przekonałam się, że trening stał się sposobem na przekraczanie własnych słabości a przede wszystkim na wyjście z przypisanego przez funkcjonujące jeszcze stereotypy statusu osoby niższej kategorii niż osoby tzw. sprawne fizycznie.


Uważam, że nie należy oddzielać sportu wyczynowego od rehabilitacji, gdyż nawet najwięksi sportowcy pełnosprawni, podnosząc wydolność, wpływają na poprawę ogólnego stanu zdrowia. Dla mnie wciąż pływanie jest formą rehabilitacji. Pływam bo uwielbiam to robić.Dla tetraplegików tak jak dla mnie środowisko wodne jest jedynym środowiskiem , w którym mogę poruszać się bez wózka , w którym uzyskuję niezależność i samodzielność pokonując barjerę uszkodzonych kończyn.

Na poprawę aktualnego stanu rzeczy w sporcie nie tylko osób po URK godnym rozwiązaniem włączającym osoby z innymi niepełnosprawnościami w sport byłoby wprowadzenie modelu, jaki funkcjonuje w wielu krajach Unii Europejskiej. Tam dotacje z budżetu państwa i z samorządu na działalność sportową otrzymują tylko te kluby, które udostępniają je osobom z niepełnosprawnościami i zapewniają im odpowiednie warunki do treningu. To nie tylko najlepszy sposób wspierania sportu osób z niepełnosprawnościami, ale również najtańszy. To integracyjny model uczestnictwa sportowego.