Do legendy i klasyki rozmów o pracę zaliczają się już tzw. pytania behawioralne wszelakiej maści. Dzisiaj nikogo nie dziwi już, gdy rekruter pyta o to, jakim zwierzęciem chciałbyś być lub jak zachowałbyś się, gdyby w tym momencie w biurze wylądował statek kosmiczny. Teoretycznie pytania te mają obnażyć najgłębiej skrywane zakamarki naszej psychiki i osobowości, skłonić do kreatywnego myślenia i obrazować utajone pragnienia oraz spełniać jeszcze pewnie wiele funkcji, mądrze brzmiących w poradnikach dla HR’owców. W rzeczywistości wprowadzają raczej obie strony w zażenowanie, a gotowe instruktaże, jakich odpowiedzi udzielać wraz z ich interpretacjami można bez problemu znaleźć w Internecie.
Inną popularną praktyką, stosowaną z uwielbieniem przez sprytnych rekruterów jest stawianie niczego nieświadomych kandydatów w dziwnych sytuacjach. Pewna duża firma z branży finansowej zaprosiła kandydatów na rozmowy, a gdy ci przybyli, znudzona recepcjonistka próbowała odesłać ich „z kwitkiem”. Co wytrwalsi spróbowali dotrzeć do innych pracowników, ci mniej zdeterminowani zrezygnowali. Dokonała się więc swego rodzaju wstępna selekcja. Takie praktyki są stosowane częściej niż przypuszczamy – sprawdzają reakcje na stres, zachowanie w nietypowych sytuacjach.
Wyjątkowo barwne wspomnienia z odbytych rozmów kwalifikacyjnych mają zwłaszcza kobiety – często podrywane przez potencjalnych pracodawców, nieraz otrzymują nie pozostawiające złudzeń oferty bez zbędnych kurtuazji. Pewna Internautka wspomina: „Nigdy nie zapomnę rozmowy w jednym biurze, należącym do szanowanego w okolicy biznesmena. Wszystko przebiegało wzorcowo, aż przeszliśmy do zakresu obowiązków… okazało się że stereotypy o sekretarkach nie wzięły się znikąd, dość klarownie przedstawiono mi czym oprócz biurowej pracy miałabym się zajmować w zaciszu gabinetu szefa. Uprzejmie podziękowałam za posadę, chociaż sądząc po wzroku, jaki szanowny rekrutujący zawieszał na moim dekolcie, robotę miałam w garści”.
Sam „niestety” nie mogę pochwalić się podobnymi historiami – nie wiem na ile to wina mojej powierzchowności, a na ile profesjonalnego podejścia rekruterów na jakich trafiam. Właściwie poza kilkoma pytaniami typu jaką rośliną chciałbym stać się po ewentualnej reinkarnacji nie spotkało mnie nic zabawnego. Wręcz przeciwnie, te kilka rozmów, na jakich byłem, przebiegało całkowicie standardowo. Zwłaszcza mile wspominam ostatnią, w Eniro. Tutaj o dziwo skupiono się na moich kompetencjach i doświadczeniu, a nie deliberacjach na temat czcionki jakiej użyłem w CV bądź moich ulubionych kolorów (tak, to kolejne ulubione pytanie HR’owców którzy minęli się z powołaniem, gdyż tkwi w nich dusza psychoanalityka). Może na kolejną rozmowę przywdzieję bluzkę z większym dekoltem…