Starożytni Izraelici mieli pewien ciekawy obyczaj. W dniu pokuty, kapłan kładł ręce na kozła jednocześnie recytując wszystkie grzechy ludu. W ten sposób symbolicznie przenosił na niego grzech i zło z ludzi. Następnie wypuszczał kozła na pustynię a społeczeństwo zostawało oczyszczone. Zwierzę to nazywano kozłem ofiarnym. Obrządek ten, w kontekście stereotypów, funkcjonuje do dziś. Tylko niekiedy w brutalniejszej formie. Kozioł ofiarny potrzebny jest między innymi wtedy, gdy agresji spowodowanej frustracją nie możemy wyładować na jej bezpośredniej przyczynie. Na kim ma wziąć odwet sfrustrowany bezrobotny za to, że nie ma pracy? Powinien zaatakować potężny i nie do końca określony system ekonomiczny? To nierealne. Łatwiej jest znaleźć bardziej konkretnego kozła ofiarnego. Na przykład stereotypowego żydowskiego bankiera czy właściciela gazety, który po trudnościach gospodarczych i zawiedzionych oczekiwaniach krajów Europy Wschodniej stał się tu synonimem i jednocześnie przyczyną całego zła.

Na koniec trzeba jednak zwrócić uwagę, że pomimo wszystkich negatywnych skutków, jakie niesie ze sobą funkcjonowanie stereotypów, odgrywają one dużą rolę w kontaktach interpersonalnych. I choć większość z nas nie przyznaje się do tego, to i tak tworzy je podświadomie, by kierowały naszym zachowaniem. I nie ma w tym nic złego, pod warunkiem, że stereotypy te nie będą wytworem rasistowskiej czy politycznej propagandy. Jej konsekwencje znamy bowiem zarówno z historii naszego jak i innych krajów.