Równocześnie z gniewem powstaje w umyśle żal straty , ból straty tego co dobre

i piękne, smutek i depresja czyli czekanie, aż ktoś naprawi tę sytuacje i całe

nasze życie. Żali straty istnieje tyle ile nieakceptacji straty i świadczą one

o przywiązaniu do obiektów miłości i samego czucia miłości , które należy

puścić. Smutek dotyczy iluzorycznej straty kontaktu z Bogiem.W depresji

dominuje już wiele głównie negatywnych myśli , poczucie winy za błęddy oraz

poczucie bycia oszukanym , upatrywanie by ktoś za nas coś zrobił, obrażanie się

na życie , pretensje , cierpiętnictwo czyli pokazywanie Bogu że już dość się

nacierpiało, roszczenia .Depresja to unikanie czucia bólu straty, niezgoda na

życie , rzeczywistość ,na siebie .
Jednym ze skutków depresji jest uznanie się za zbyt słabego by sobie z życiem

poradzić, a to powoduje strach przed życiem. Do głosu wtedy dochodzi ego i tzw

świadomość magiczna czyli życie walką i strachem o przeżycie z uznania że

przeżywają tylko najsilniejsi. Powstaje wtedy paniczny strach przed

spróbowaniem życia jeszcze raz z obawy , że znów się nie uda , że znów popełni

się błąd . Dominuje wtedy poczucie zagrożenia , lęk przed potrzebą obrony

walką, syndrom ofiary i następuje wycofanie do osobowości dziecka i niechęć do

życia dorosłego. Pojawiają się nerwice , wycofanie z życia , uległość

strachowi ,panika, lęk niezdążenia przed śmiercią.
Skutkiem popadnięcia w świadomość magiczną ego jest też w dalszej kolejności

osąd siebie jako gorszego , złego , słabszego , nieudanego co rozwija

poszczególne typy depresji jak dwubiegunowa , psychotyczna itp.Dalej skutkiem

osądu jest utrata poczucia wartości , chęć ukarania się , wstyd ,

wycofanie.Powstaje kompleks niższości , gorszości, uznanie , że wszystko już

stracone, zranienie samoosądem, osąd ego , psychoza lękowa, lęk przed

zranieniem , poczucie winy , lęk przed utratą dobra i boskości, lęk przed mocą

sprawczą osądu.
Utrzymujący się w umyśle osąd powoduje zwątpienie w siebie , załamanie się

systemu wiary w siebie, w swoje możliwości , w poradzenie sobie oraz w sens

życia i starania się . Następuje rezygnacja z siebie , przekreślenie siebie ,

utrata wiary w swe dobro, pojawia się iluzoryczna świadomość zablokowania

możliwości życia, pojawia się nawet lęk przed ponownym uwierzeniem w siebie,

rezygnacja z ponownych prób, kompletny bezsens, uznanie życia za drogę donikąd.

Dominujące myśli to , że tu na ziemi wszystko kończy się upadkiem, i tak się

nieudaje, że życie to syzyfowe trudy, że wszystko już stracone.