tam nad zatoką nigdy nie zachodzi słońce
poranne fale pamiętają to miejsce
gdzie rodziły się idee
tam do dziś tęskni cały hufiec skrzydlatej młodzieży
synów Muz
oni chcą tylko usiąść na kamieniu obok plaży
rozwinąć papirus Platona i zagłębić się w lekturę zażyć życia oświetlić ciemność
a co mają w zamian?
brudne ulice i brak widnokręgu
 w dymie przepełnionym zgiełkiem
ale czyż ja sam tam nie dążę ?
by razem ze swym światłem zasiąść spokojnie i odegnać smutek
i weltschmerz
rzucić wspomnienie w stronę moich lasów
i mieć swoje skarby przy sobie zawsze
rozkoszować się zapachem tych nieodgadnionych czasów