Jeżeli kogoś bardzo by to interesowało, to Jezioro Edeńskie w „Eden Lake” (debiutującego reżysera James’a Watkins’a) położone jest za „Ostatnim domem na lewo” (1972, reżyseria Wes Craven) w proletariackiej angielskiej mieścinie (przedstawianej niejednokrotnie w szeregu społecznie zaangażowanych społecznie brytyjskich filmów). Dokładnych wskazówek udzieli parze głównych bohaterów, Jenny (Kelly Reilly) i Steve’owi (Michael Fassbender) zainstalowana w jeep’ie nawigacja satelitarna, która kobiecym głosem – trzeba jej oddać sprawiedliwość, tuż przed dotarciem do celu uczciwie poradzi, by zawrócić z powrotem.
Steve zabiera Jenny w romantyczne ustronie pośrodku placu budowy, by ostatni raz zanurkować w skazanym na zasypanie jeziorze, a po wynurzeniu, bez zbędnych wynurzeń poprosić ją o rękę. Sielanka ciapowatej cokolwiek zakochanej pary zakłócona jednak zostanie pojawieniem się bandy znudzonych wyrostków uzbrojonej w hałasujący magnetofon i niemniej cichego, a po stokroć bardziej groźnego rottweilera imieniem Bonnie. Gdy Steve postanawia zwrócić chuliganerii uwagę i wyegzekwować bardziej kulturalne zachowanie, nikt nie ma wątpliwości, że kłopoty właśnie się zaczynają. Mali mściwi wykolejeńcy nie odpuszczą szczęśliwej parze mieszczuchów w w ich mniemaniu luksusowej terenówce. Złośliwości i upokorzenia przemienią się w krwawą vendettę, gdy samochód zostanie skradziony a między nękanymi i nękającymi ostrze noża zabłyśnie.
Kolej dalszych wydarzeń potoczy się po ściśle wytyczonych torach gatunku, którego lokomotywą są B klasy zazwyczaj thrillery „o bardzo złych rzeczach spotykających bogu ducha winnych ludzi”. I nie zmieni tego faktu zarzekanie się reżysera, iż w konwencji kina gatunkowego ukazać chciał problem nieprzystosowanej i agresywnej młodzieży. Szlachetny rzekomy zamysł został tu zachlapany krwią z błotem zmieszaną. I niech nikogo nie zmyli uroczo połyskująca powierzchnia Eden Lake, pod nią kryje się gruba warstwa mułu, przed wpadnięciem, w którą uczciwie niczym GPS ostrzegam.