Kiedy zaczynamy wątpić odkrywamy, że istnieje coś takiego jak wiara i nadzieja. Coraz bardziej pogrążając się w mrokach zwątpienia doceniamy cudowność tych dwóch wartości, łapiemy się ich i kurczowo trzymamy, gdyż są dla nas jak światełko w tunelu. Zwątpienie mija i nasze życie wypełniają inne, lepsze uczucia. Wtedy ze zdziwieniem odkrywamy, że stan, w którym wcześniej byliśmy pogrążeni, był stratą czasu. Jednak nic bardziej mylnego.

To dzięki zwątpieniu poznajemy wiarę i nadzieję. Zwątpienie nie jest jednak ich brakiem, lecz nieustannym poszukiwaniem w głębi siebie, w swej duszy. Nie była to więc strata czasu, ale moment poszukiwań wewnętrznej harmonii, dwóch z najcenniejszych uczuć, które dają nam siłę i pozwalają odważnie spoglądać w przyszłość.
Wiadomo przecież, że by wstać najpierw trzeba upaść.