Życie osoby całkowicie apolitycznej jest dużo mniej stresujące. Odchodzą bowiem negatywne emocje związane z wybrykami naszej „elity” rządzącej. Pozostaje tylko dobroczynny śmiech, który jak wiadomo działa kojąco na nasze organy wewnętrzne delikatnie je masując. Na początku nie interesowały mnie już wiadomości, kolejne otwarcia, straszenie przedwczesnymi wyborami. Gdy zdarzyło mi się przypadkiem przez chwilę posłuchać naszych politycznych orłów, nazywanych wybrańcami narodu, odczuwałem coś na kształt litości, jaką obdarza się osoby niesprawne umysłowo.
            Jednak w pewnym momencie moja apolityczność zaczęła mi ciążyć. Nie dlatego, że brakuje mi polityki, nie z braku szczeku polityków czy z braku wrażeń. Zaczęła mi ciążyć z przyczyny, z której powstała. Stałem się apolityczny z powodu beznadziejności polskiej sceny politycznej, a także braku perspektyw. Niezależnie od tego, o jakiej partii mówimy, wszystkie są takie same i prowadzą ten sam szablonowy sposób rządzenia. Można to streścić następującym wzorem:

wybory + kłamstwa + obiecanki = władza = kłamstwa, afery, obiecanki, to nie my to oni.

Moja apolityczność wynika z patologii naszych władz, to one wywołują tą społeczną chorobę. Można to przyrównać do rodziny, w której istnieje pijaństwo, przemoc, kłamstwo i wiele innych gorszych rzeczy i w końcu człowiek się odcina od takiego postępowania, albo sam zaczyna tak robić.
Zadziwiające jest, jak nieczuli jesteśmy i łatwo wybaczamy niespełnione obietnice. Dla nas normą jest, że wybory to czas łgania, przyzwyczailiśmy się do powyborczej amnezji polityków.
Czy to ma być naszą normą? Czy mamy akceptować taki stan rzeczy?
Zdaję sobie sprawę z tego, że to pytania idealistyczne, ponieważ ktokolwiek wygra wybory będzie tak samo: kłamstwa, afery ...