Wybór ”tego” kierunku, albo decyzja o nim podjęta z dnia na dzień, kilka rodzinno – przyjacielskich konferencji zwołanych tylko po to, żeby usłyszeć gromką akceptację powstałego planu ”na start w dorosłe życie”, ocena sytuacji, wybór miasta, kompilacja list rzeczy koniecznych, trochę formalności, całkiem niezłe wakacje, rzewne pożegnanie swego ”teamu”, swej mieściny i wszystko od nowa. Pierwszy tydzień dość znacznie owocuje we wszelkiego rodzaju myślowe atrakcje poznawcze, jest miło i przyjemnie, nowe miasto wydaje się otwierać niepoznane dotychczas ramiona rozpusty, przyjemności i bezkarności wobec zamierzeń wykonania pewnych planów. Po zachłyśnięciu się falą tych wszystkich barwnych wrażeń, nieubłaganie przychodzi jednak czas, kiedy trzeba oswoić się z ”alfabetem” wielkomiejskiego życia, ułożyć sprytny jak najmniej ”bolesny” plan działania, w końcu odpocząć, odetchnąć, wyspać się, ostatni raz spojrzeć za siebie i...? I budzisz się ciężko przerażony, tym razem jednak nie w tej całej, doskonale znanej ”bezpiecznej otoczce”, lecz wśród nowo wybranej, nie odkrytej plątaninie wielkiej infrastruktury wybranego przez siebie terenu.

Tramwaje, ronda, korki, tysiące ulic – wydaje ci się, że wszystko sprzymierzyło się przeciw Tobie, że nie tylko z daleka tak groźnie to wygląda. Zostałeś zamknięty w jakimś paranoicznym buszu, który raz szybciej, raz wolniej będzie unicestwiał w Tobie wszystkie nadzieje na osiągniecie pełnej satysfakcji z tego, jakiego wyboru dokonałeś. I w efekcie, nim siłą rzeczy dojdziesz do wniosku, iż jednak istnieje możliwość zaprzyjaźnienia się z tubylczą formą życia codziennego, nim dojdziesz do wniosku, że przestrzeń ta wcale nie jest taka straszna, a te ”okropne” tramwaje i autobusy miejskie są najlepszą rzeczą , jaka mogła cię tu spotkać, bo mimo że czasami będziesz się wkurzał na ich niesubordynację, to zawiozą cię dokąd tylko zapragniesz – setki razy pomyślisz sobie, że to wszystko jest chore i jest najgorszym, co mogło cię w życiu spotkać. To jednak, wydawać by się mogło wersja tego, co myślą ci silnie i dotkliwie zestresowani. Znakomitej większości na szczęście, wystarczy nawet powierzchowna znajomość mapy i magiczna formułka: „przepraszam, wie pan/i gdzie jest/jak dojechać...?”, a problem ewentualnego zgubienia się w wielkim mieście znika. Zresztą sam się przekonasz, że po pół roku to ”wielkie” miasto wcale nie będzie wydawało ci się bardziej skomplikowane niż twoja rodzinna miejscowość. Tym natomiast, którzy mimo wszystko nie chcą sami zmierzyć się z nieznajomą osadą i w obawie przed wieloma innymi czynnikami związanymi ze zwracaniem się o pomoc do innych, nie są w stanie wykrzesać z siebie poza domem nawet słowa, pozostaje zwrócić się o pomoc do studiującego już tam znajomego lub w pierwszą podróż, najczęściej na swoją nową uczelnię - pojechać z dobrym znajomym, który też niekoniecznie zna miasto, bo jak to mówią - we dwoje zawsze raźniej.