Co będą robić w tym czasie? Pójdą na kawę? Do parku? Może do kościoła, modlić się o wsparcie? Aczkolwiek to ostatnie wyjście wydaje się najbardziej realistyczne i sensowne w sytuacji, z jaką mamy do czynienia w służbie zdrowia, lekarze postanowili po prostu postać (posiedzieć, pokucać, kto co woli) na parkingu przyszpitalnym.

Pogoda jest fantastyczna, słoneczko świeci – wszystko to zachęca do tzw. outdoor activities, nie dziwię się więc lekarzom, że wybrali ten właśnie sposób manifestowania swojego niezadowolenia. Zastanawiają mnie jednakże dwie kwestie.

Pierwsza z nich: czy wybiorą podobną formę protestu w listopadzie? A ściślej rzecz ujmując – czy strajk przeprowadzany w ten sposób będzie równie kuszący, a frekwencja wśród lekarzy równie liczna w zimny, deszczowo-gradowy, ponury listopadowy ranek? Śmiem twierdzić, że lekarze – zamiast zajmować parking i chronić się pod ścianą przed porywami przeszywająco zimnego wiatru – wybiorą raczej okupację szpitalnej stołówki, a zamiast defilować ulicami z transparentami i trumnami poświęcą się gabinetowym negocjacjom.

Druga kwestia, która mnie turbuje: gdy słoneczko za bardzo przyświeci i wywoła u strajkującej nieostrożnej osoby udar słoneczny, to kto udzieli jej pomocy? Oczywiście koledzy lekarze. Strajkujący lekarze. Wyobraźmy sobie taką oto sytuację: pacjenci, na godzinę pozbawieni opieki lekarskiej, z zaciekawieniem przyglądają się z okna akcji reanimacyjnej podejmowanej na szpitalnym parkingu. Może będą nawet przyjmować zakłady, jak kibice na meczu? Uda się, nie uda? Zdążą, nie zdążą?

My też możemy przyjmować zakłady – zdążą, nie zdążą naprawić służbę zdrowia? Tak do 2050 roku? Jestem optymistą, uważam więc, że do tego terminu mamy duże szanse się wyrobić.